Moray, Salinas, Tipon en meer

Alweer twee weken verder en veel meegemaakt! Het hart (Anticucho de corazon) heeft trouwens erg goed gesmaakt. De dag erna ging ik met wat meiden naar de San Pedro markt, een (toeristische) Peruaanse markt in het centrum van Cusco. Door (per ongeluk) niet de kortste route te nemen kwamen we echter op een straatmarkt terecht, waar ze geitenkoppen, alle varkensonderdelen en koeiensnuiten verkochten! Niet echt de meest mooie aanblik, maar wel leuk om te zien.. Uiteindelijk zijn we bij de San Pedro markt aangekomen en het eerste wat we hier zagen was een bak met levende kikkers, die (naar horen zeggen) levend worden gepeld zodra je er een paar besteld. Dit heb ik echter maar even gelaten voor wat het is en niet uitgeprobeerd. De rest van de markt waren vleeskraampjes, fruitkraampjes, de standaard toeristenkraampjes etc. Erg leuk om over heen te lopen.

Op vrijdag besloten we met een groep naar een live optreden van een band te gaan. Het optreden van de band zou om 10 uur beginnen, maar nu kwam ik voor het eerst echt in aanraking met “Peruvian time”. Rond half twaalf begonnen ze eindelijk te spelen en het bleek ook niet erg goed te zijn. Daarna gelukkig nog wel lekker wezen dansen in een club.

Zaterdag wilde ik graag even Cusco uit en we besloten met een paar meiden naar de Banos termales bij Calca te gaan, ongeveer 1,5 a 2 uur rijden van Cusco. Dit zou een toeristische trekpleister moeten zijn, maar daar aangekomen leek niets minder waar. We kwamen aan bij twee kleine binnenbaden met bruinig, niet al te fris ruikend, water. Vanwege de lange reis dwongen we ons om toch naar binnen te gaan en een duik te nemen. In plaats van een toeristische atractie te bezoeken leken wij echter de attractie te zijn geworden, gezien het ongegeneerde gestaar toen wij (met ons nog redelijk witte lichamen) in bikini de pashokjes uitkwamen. Tijdens ons bad kwamen er ook steeds meer mensen binnen die geheel gekleed naast het bad bleven staan, ons weer ongegeneerd aanstaarde toen we het bad weer uit gingen en weer weg waren toen we aangekleed de pashokjes uitkwamen..

De zondag heb ik lekker rustig aan gedaan, geskyped met het thuisfront, gewinkeld, lekker gegeten en ’s avonds “El rey de lion” gekeken met mijn huisgenootjes.

Maandag begon weer een nieuwe week spaanse les, we zaten deze week met zijn vijven in de groep en dat is eigenlijk net iets te veel. Maar de lessen zijn nog steeds leuk en langzaam aan gaat mijn Spaans vooruit. In de middag ben ik naar een klasje Full Body Workout in de sportschool gegaan. Dit ging eigenlijk nog redelijk goed, alleen ook hier worden veel bewegingen gedaan waar soepele heupen voor nodig zijn en daar kan ik nog wel even op oefenen.

Dinsdag ben ik met een paar meiden naar het chocolade museum geweest, heb ik koekjes gebakken met mijn huisgenootje en ’s avonds zijn we naar de bingo gegaan. Een lekker oubollig dagje dus, haha. Gelukkig was er na de bingo ook nog een pubquiz, waarbij we niet allerlaatste zijn geworden.

Woensdag was de wekelijkse meeting bij ons in het appartement, op verzoek van Marcello. Voor deze meeting hebben we ons lekker uitgesloofd en zelf tonijnsalade, eiersalade, knoflookboter en pastasalade gemaakt, het was weer een erg geslaagde avond.

Afgelopen weekend heb ik dan eindelijk, samen met Heleen en Jolien, het boleto turistico gekocht, een ticket waarmee je toegang krijgt tot 16 bezienswaardigheden in en rond Cusco. Het ticket is maar 10 dagen geldig, dus we zijn daarna meteen op pad gegaan.

Zaterdag zijn we naar Moray en de zoutpannen van Salinas geweest. Moray is een plek waar ringen op verschillende hoogten gemaakt zijn, waarbij iedere ring een andere temperatuur heeft. Deze verschillende ringen werden door de inca’s gebruikt om te onderzoeken wat voor invloed klimaatverschil heeft op verschillende gewassen. Erg indrukwekkend om te zien! Na Moray zijn we naar Salinas gegaan. Langs de zoutpannen van Salinas loopt een erg leuk pad helemaal naar beneden naar de Urubambarivier. Dit pad loopt grotendeels ook over de zoutpannen, waardoor je ze van alle kanten kunt bekijken. Natuurlijk hebben we het zout ook even geproefd.
Omdat we redelijk vroeg terugwaren in Cusco besloten we nog naar een dansvoorstelling te gaan die ook op het boleto turistico stond. Dit was een dansvoorstelling met veel “verschillende” oorspronkelijke Peruaanse dansen. Veel gehuppel op het podium en niet echt een aanrader, maar een prima tijddoder.

Zondag stonden Pikillacta en Tipon op de planning. Na een half uurtje naar de juiste bus zoeken en natuurlijk een paar haltes te lang in de bus te blijven zitten kwamen we aan bij de Incaruines van Pikillacta, wat ongeveer vijftig hectare groot is. Op het moment dat wij er waren, was er voor de rest helemaal niemand, wat de ruines nog indrukwekkender maakte. Na hier een tijdje te hebben rondgewandeld en wat foto’s te hebben gemaakt zijn we doorgegaan naar Tipon. Tipon staat niet alleen bekend om zijn ruines maar staat ook bekend om de beste cuy (cavia) in de omgeving van Cusco. Er zat voor Jolien en mij dan ook niks anders op dan cavia te eten voor de lunch. In tegenstelling tot hoe het geserveerd wordt was de cavia nog best lekker. Echter is het veel werk (we hadden beiden geen idee hoe je het moest eten) voor weinig vlees. Na deze Peruaanse delicatesse gingen we weer door naar de tempels en aquaducten van Tipon. Weer erg mooi om te zien, zo hoog in de bergen! Echter gebeurde hier iets heel vreemds..

Toen we bij de hoogste ruines stonden zagen we een smal aquaductje lopen. In eerste instantie zagen we er alleen een die om de hoek van de berg heen ging, dus we besloten hem te volgen. Ik liep voorop en zag op een gegeven moment een jongen met een blauw shirt staan (halverweg dit erg smalle paadje naast het aquaduct). Ik draaide me om om te kijken of Heleen en Jolien nog achter me liepen en toen ik weer voor me keek, was dit jongetje in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik vertelde dit tegen Heleen en Jolien en nadat zij grappen begonnen te maken over een blauwe inca geest, dacht ik dat ik me het wel ingebeeld zou hebben. Dit paadje liep echter dood en we keerde om om het andere aquaduct nog meer omhoog te volgen. Na ongeveer een uur lopen en klimmen, met niemand anders meer in de wijde omtrek, besloten we niet meer hoger te gaan, maar een stukje af te slaan om te kijken of er nog meer te zien was en te genieten van het uitzicht. Op dit pad kwamen we, heel romantisch, een huwelijksaanzoek tegen gegrafeerd in een steen. Na nog een klein stukje te zijn door gelopen kwamen we op een veldje met heel mooi uitzicht. Om de weg niet kwijt te raken besloten we hier wat fotos te maken en daarna terug te keren. Toen we terugliepen over hetzelfde paadje, lagen er ineens allemaal takken als een soort wegversperring op de weg.. Eerst dachten we nog dat we een ander paadje terug hadden genomen, maar nadat we de takken hadden weggehaald en doorliepen kwamen we de steen met het huwelijksaanzoek weer tegen! Iemand moest ze er dus kortgeleden neer hebben gelegd maar er was, zover wij wisten, niemand in de buurt. In een iets versneld tempo gingen wij naar beneden met alledrie een beetje een naar gevoel hierover. Tijdens onze trip naar beneden vloog er ineens een steen vlak langs de hoofden van Jolien en Heleen. Hier schrokken ze natuurlijk enorm van, waardoor ze begonnen te gillen, waar ik weer erg van schrok. Na wat discussie of ik die steen niet had gegooid (dit had ik niet gedaan, ook al moest ik lachen omdat zij zo schrokken), liepen we in nog een iets sneller tempo verder. Dit begon wel erg raar te worden.. 2 minuten later viel er nog een steen een meter van mij vandaan, toen ik omkeer zag ik heel wazig een voorhoofd met een blauwe muts achter de berg wegglippen. Ik vertelde dit tegen Jolien en Heleen en toen ik me weer omdraaide om verder te lopen (in snel tempo), zag ik dat Jolien en Heleen het al op een rennen hadden gezet, ik volgde hun in looppas, af en toe achterom blijven kijken, met toch wel mijn hart in mijn keel. Gelukkig kwamen we niet veel later twee spaanstalige mannen tegen, waartegen Jolien en Heleen het hele verhaal vertelde. De mannen liepen toch naar boven en zagen, op dezelfde plak waar ik hem in eerste instantie zag, een jongen met een blauw shirt staan. Ze riepen ons om te komen kijken, maar toen we boven waren was de jongen weer weg. Op dat moment vond Heleen het een goed plan om de mannen te beschuldigen van de stenen gooien, aangezien de ene man een katapult in zijn handen had en de andere een blauwe pet op had. We hadden haar er al snel van overtuigd dat dit niet kon, aangezien de mannen van beneden omhoog kwamen lopen toen we ze tegen kwamen.
Nog steeds een beetje geschrokken besloten we naar beneden te gaan en daar onze fotos te bekijken en de berg nog te bestuderen of we iemand erop zagen. Na een half uurtje besloten we het op te geven en dat was juist het moment dat ik iets blauws op een rare plek zag bewegen. Met Heleen haar inzoomfunctie op haar camera, zoomde we in op dit blauwe punt en daar was de jongen met de blauwe trui en de blauwe capuchon. Vanaf een rots hield hij alle mensen die omhoog kwamen in de gaten. Op het moment dat de mensen hem eventueel zouden kunnen zien, verstopte hij zich achter de rots. En zodra ze voorbij waren kwam hij weer te voorschijn en sloop hij (hij nam ook echt een sluiphouding aan!) achter de mensen aan. Dit moest dus ook de jongen zijn geweest die ons, toch wel minstens een uur bergop, heeft achtervolgd, de weg terug heeft versperd en met stenen naar ons heeft gegooid. Waarom hij dat deed hebben we vele theorien over, maar we zullen het nooit weten. Hij heeft ons echter erg laten schrikken. Gelukkig kunnen we er nu achteraf om lachen, maar het blijft een raar verhaal!

Afgelopen maandag is mijn laatste week spaanse les begonnen met een erg leuke, grappige leraar. Het project waar ik vanaf volgende week ga werken heet Aldea Yanapay, een opvang voor kinderen tussen de 4 en 12 jaar. Mijn huisgenootje werkt daar nu al twee weken en vindt het erg leuk, dus ik heb er zin in! Ook fijn dat zij er ook al werkt :)

Ik houd er voor nu maar weer mee op aangezien het al een erg lang verhaal is geworden. Bedankt voor alle reacties op mijn vorige verslag, ik vind het erg leuk om ze te lezen!



Muchos besos!